იმ დილით 7 – ის ნახევარზე ამოხვედი.
ფანჯრებს მოაწყდი, ოთახში შემოღწევა გინდოდა. ისე ანათებდი, ფარდებმაც ვეღარ დაგიჭირეს. მთელი ძალით მომანათე თვალებში. ვცდილობდი მომეშორებინე, თვალებს მაგრად ვხუჭავდი, საბანს ვიფარებდი, მაგრამ მაინც გამაღვიძე.
შემომეჭერი და მთელს სხეულზე მომაფინე შენი სხივები. მთელი სხეული გამითბე, გამინათე.
თავიდან შემეშინდა. არ ვიცოდი საიდან მოხვედი, როგორ მიპოვე. სითბო და სინათლე უცხო იყო ჩემთვის. მაგრამ , მერე მაინც მიმაჩვიე. ნელ- ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ მივეჩვიე შენს ყოფნას.
და მეც ყოველ დილით გელოდებოდი. გაღვიძებას გასწრებდი. შენც მოდიოდი. 7-ის ნახევარზე, როგორც ყოველთვის.
როგორიც კი ფანჯრებზე გაკრთებოდი, ლოგინიდან გიჟივით წამოვფრიდნებოდი ხოლმე, ფარდებს გავწევდი, ფანჯრებს ბოლომდე ვაღებდი და მთელი შენი სინათლე სახეზე მეფინებოდა. შენც მიცინოდი, მეფერებოდი, თვალს არ მაცილებდი.
და მეც მასწავლიდი სიცილს . მთელი საუკუნე რაც არ გამიცინია, სულ ერთად ვიცინოდი.
ყველა უჯრედი გამიცოცხლა შენმა სხივებმა, ისეთი ძალა შემმატა, მეგონა მთებს გადავდგამდი.
სადაც წავიდოდი, ყველა გზას მინათებდი. ყველა კუთხე კუნჭულს.. აღარაფრის მეშინოდა, აღარც ქუჩის ძაღლების და აღარც ღამის მოჩვენებების.
პეპელასავით ვშლიდი ფრთებს და ასე დავფარფატებდი შენთან ერთად.
დავრბოდი ქუჩაში და შენს სხივებს დავსდევდი, რამდენჯერაც გამიცინებდი, ყველაფერს ანათებდი გარშემო. მეც ბავშვივით დავხტოდი აქეთ- იქით და შენს სიცილებს ვიჭერდი . მუჭში ვაგროვებდი. ყველაფერი გავავსე რაც კი მებადა. არასოდეს მყოფნიდი, სულ მინდოდი.. მინდოდა მთლიანად შემეგრვებინე და სამუდამოდ შემენახე ჩემთან.
მთელი ჩემი სხეული შენმა სიცილმა მოიცვა. ჩემი ყველა ნაწილი შენი სითბოთი გაივსო..
და ვიყავი ასე. შენით სავსე. შენით მოცული.
სანამ არ მიხვდი, რომ ჩემი სუსტი სხეული , შენს დიდ სინათლეს ვეღარ დაიტევდა.
…
ერთ დღესაც დააგვიანე.
გამეღვიძა.
საათს დავხედე, 8 – ის ნახევარი ხდებოდა უკვე და ჯერ კიდევ არ ჩანდი. საწოლიდან წამოვხტი,
ფარდებს ვეცი, ბოლომდე გავწიე, ფანჯრებიც ბოლომდე გავაღე..
არსად იყავი.
გარეთ გიჟივით გავიქეცი. მთელი ხმით გეძახდი.. ქუჩები მოვიარე, ყველა ეზო, ყველა სახლი.. ისიც ვიფიქრე, იქნებ ღრუბლები ეფარება და გამოიდაროს მეთქი.
მაგრამ აღარ გამოიდარე.
დავდიოდი , ყველა შემხვედრს შენზე ვეკითხებოდი. სადმე ხომ არ გინახავთ, ხომ არ შეგხვედრიათ მეთქი, მაგრამ არავის ესმოდა ჩემი. ვერავინ მხედავდა. თითქოს უჩინარი ვიყავი,
თითქოს არც ვარსებობდი.
ვიდექი ხალხით სავსე ქალაქში მარტო, და არავინ იცოდა ჩემი არსებობა.
იმდენი ვიარე, სადამდეც მუხლებმა გამიძლო. იმდენი გეძახე, სადამდეც სუნთქვა შევძელი.
მაგრამ ვეღარ გიპოვე.
შენგან დანატოვარი სითბო და სინათლეც გამომელია და ჩავქრი. ჩამოვჭკნი, ვეღარ გავიხარე.
…
ახლაც ვდგები დილაობით.
სარკეში ვიხედები და ჩემს თვალებში გამჩნევ ხოლმე წამიერად. ხანდახან ძალიან მეტკინები ხოლმე, ხანდახან ღიმილად გამიკრთები სახეზე..
7-ის ნახევარიც ისე ხდება, ვითომც არაფერიო,
მაგრამ შენ უკვე სხვისთვის ანათებ.
ანას დღიურები 