დიდი გოგოები არ ტირიან

ბევრნაირი მარტოობა არსებობს.

ისეთიც, რომ წევხარ, დგახარ, ზიხარ და არავინაა, ვინც მოვა და გეტყვის თბილად ჩაიცვი, არ გაცივდეო.

ღამით სინათლე აანთე, არ შეგეშინდესო.

კარი კარგად ჩაკეტეო.

ფანჯარა ღია არ დაგრჩესო.

არავინაა ვინც საბანს შეგისწორებს შუბლზე გაკოცებს ძილის წინ და ყველა ღამის კოშმარს თავის თავზე აიღებს.

ვინც ჩაის გაგიკეთებს, არც გკითხავს რამდენი კოვზი შაქარი ჩაგიყაროს და მონატამდე მოსვამს, ცხელი არ მომივოდესო.

მერე რა რომ ბავშვი არ ხარ, მერე რა რომ ძლიერი ხარ, მერე რა რომ უკვე დიდი გოგო ხარ.

დიდი ამბავი თუ ათჯერ მოკვდი და გაცოცხლდი,

დიდი ამბავი თუ ტკივილს ისე მიეჩვიე, უიმისოდ ვეღარც ცხოვრობ.

დიდი ამბავი თუ უძლებ..

მაინც ტირიან დიდი გოგოები.

დიდ გოგოებსაც ეშინიათ.

იმ ცხოვრებაში ეშინიათ, სადაც არავინ მოვა და გეტყვის, თბილად ჩაიცვი, გაცივდებიო.

იმ ცხოვრებაში სადაც ღამით კედელზე ჩრდილებიც გაკრთობს,

ცხოვრებაში, სადაც გადახტომა რომ მოგინდეს, არავინ აეფარება ფანჯრებს,

არავინ დაგითვლის საძილე აბებს, ბევრი რომ არ მოგივიდეს ვითომ შემთხვევით და არც შუბლზე დაგადებენ ხელს, სიცხე ხომ არ გაქვსო.

იმიტომ, რომ უკვე დიდი გოგო ხარ.

ამ სამყაროში კი დიდი გოგოები არ ტირიან.