Just wanna go anywhere

მინდა ჩავალაგო ზურგჩანთაში მხოლოდ ის ნივთები რაც ჩაეტევა, ჩავიცვა ლურჯი ჯინსი და ჩემი საყვარელი ვარდისფერი კედები.
და წავიდე.
იქ წავიდე, სადაც არასოდეს ვყოფილვარ, ვიარო დაუსრულებლად..ავტობუსით, ფეხით, თვითმფრინავით, ველოსიპედით, სკუტერით..
იმდენი ვიარო, სანამ ისე არ დავიღლები, რომ უცხო ქალაქის ავტოსადგურზე დავიძინო და ბილეთების გამყიდველი ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდეს.
მინდა ვიარო სიცხეში, სიცივეში, წვიმაში, ტყეში, ავტოსტრადაზე, მიტოვებულ დასახლებებში.. ვიარო და ვნახო ის ყველაფერი, რაც არასოდეს მინახავს.
ვიპოვო ყველა ის თავგადასავალი, რაც მხოლოდ ჩემს გონებაში არსებობს, გავიგო საიდუმლოებები, გავაკეთო
აღმოჩენები, ვნახო ის ადგილები, მხოლოდ სიზმრებში რომ ვხედავდი..
მინდა ჩავიცვა ლურჯი ჯინსი, ჩემი საყვარელი ვარდისფერი კედები, და წავიდე.

იქ

ერთი დღეც და გავუყვები ჩემი სოფლის გზას.. ისიც ისევ ისეთი დამხვდება როგორიც იყო, ისევ ისეთი ჩუმი და ცარიელი. ისევ იგუგუნებს ღამით მატარებელი და ისევ აიკლებენ ძაღლები ყეფით ყველაფერს. ერთ დილას კი ისევ დამხვდება გადათეთრებული ჩემი ქუჩა, და ვიფიქრებ რომ ეს ქუჩა, ყველა სხვა ქუჩაზე მეტად მიყვარს ამქვეყნად.

მერე ჩავალ ეზოში, შევხედავ კედელზე ამოკაწრულ ჩემს სახელს, და მერე, როგორც 12 წლის, ისე ვითამაშებ თოვლში, ნამდვილი თამაშით ვითამაშებ, როგორც 12 წლის ბავშვები თამაშობენ.. და ვიფიქრებ, რომ აქ, ამ პატარა ქალაქში, რომელსაც მე სოფელს ვეძახი, და რომელშიც არაფერი ხდება, ყველაფერი მაინც ძალიან, ძალიან კარგად არის, მაშინაც კი, როცა არაფერია კარგად.
მერე წავალ ჩემს ნაძვებთან, იქ ვიპოვი ჩემს ხელებდაკაწრულ და მუხლებგადაყვლეფილ ბავშვობას, ვიპოვი სახლობანას და ყველა დამალობანას, რაც კი ოდესმე მითამაშია..ვიპოვი, და ვიფიქრებ, რომ რაც არ უნდა მოხდეს სხვაგან, აქ , მაინც , ყველაფერი კარგად იქნება, სხვანაირად კარგად.

დილის 9-დან საღამოს 9-მდე , ანუ -სად წავიდა ჩვენი ოცნებები?

ადამიანები 6 – დან 25 წლამდე სწავლობენ, 65 წლამდე მუშაობენ.
მუშაობენ ყოველდღე, დილის 9- დან საღამოს 9- მდე. დადიან. გამუდმებით დადიან.. სწავლობენ, ასწვალიან, ბეჭდავენ, ბრძოლობენ, სიტყვით გამოდიან, დაარბენინებენ ქაღალდებს..ზოგჯერ დაწინაურდებიან, ზოგჯერ ჩამოქვეითდებიან, მაგრამ ისინი მუშაობენ, მუშაობენ გამუდმებით. თითქოს მოვალეობააო, თითქოს ვინმე აიძულებთო. ეჩვევიან ყოველთვიურ სტაბილურ შემოსავალს და ფიქრობენ რომ ესაა ცხოვრება..
სხვები მათზე ამბობენ რომ “ცხოვრება აიწყეს”. ისინიც ფიქრობენ რომ ეს ასეა.
მაგრამ ზოგჯერ , უფრო კი ღამით, დაძინებისას, სხვანაირად ფიქრობენ..
ისინი მუშაობენ ყოველდღე, დილის 9 -დან საღამოს 9- მდე. და აღარ რჩებათ დრო ცხოვრებისთვის.
როდის უნდა იცხოვრონ, როცა არასოდეს სცალიათ, როდის უნდა იოცნებონ, როდის უნდა გაათენონ ღამეები , როდის უნდა დაუკრან პიანინოზე ღამის 2 საათზე,
როდის უნდა დახატონ განთიადი, როდის უნდა ითამაშონ, იმღერონ.. როდის უნდა მიატოვონ ყველაფერი..როცა დილიდან საღამომდე მუშაობენ?
რა იქნა ის ოცნებები ? ბავშვობაში სიზმრად ნანახი თავგადასავლები? მათ საძებნელად რატომ არ მიდიხართ? რატომ არ მიდიხართ ცხრა მთასა და ცხრა ზღვას იქით?
რამდენი ხანია მშობლიური სოფელი არ გინახავთ?
საქმეში ჩარგულებს, ხმაურიანი ქალაქის ქუჩებით გაბრუებულებს, რამდენი ხანია თქვენი ბავშვობის ქუჩა არ გინახავთ?
მაგრამ ამ განათებულ, დიდ ქალაქში, ხომ ასე ძნელია გაიხსენო ის პატარა, ასფალტაყრილი ქუჩა, რომელიც მთელ თქვენს ოცნებებს იტევდა..

გგონიათ თქვენი ბრალია? არა, ეს ცხოვრების ბრალია. ჩვენ არ ვართ ისეთი ძლიერები რომ ჩვენი თავი არ დავკარგოთ. რომ ჩვენი ოცნებები არ დავკარგოთ. უკვე არაფრისმთქმელი სიტყვაა ეს “ოცნებები”, მაგრამ ისინი ყველაზე ძვირფასები იყვნენ ერთ დროს თქვენთვის. სად არიან ის თავგადასავლები, რომლებიც საყვარელი წიგნის ფურცლებიდან მოიპარეთ და სასწაულებად დაიჯერეთ?
მერე კი ცხოვრება იწყება. ვმუშაობთ, რომ ვიცხოვროთ.
ჩვენ დავდივართ სამსახურში დილის 9- დან საღამოს 9- მდე. ასე გარბის მთელი ცხოვრება.. და მერე გვიკვირს, სად წავიდა ჩვენი ოცნებები.