ოგიუსტენ`

–თმა გვერდზე გადაიწიე- მეუბნება და გვერდულად მიყურებს.
ვიწევ და ვუღიმი-ასე?
მოდის და ნელა მისწორებს თმას, ისე, რომ თვალებში არ მიყურებს – აი ასე!
მეცინება და მიხარია, რომ არსებობს.
…
ოგიუსტენი ფრანგია. ყავისფერი თმა აქვს და ჭაობისფერი თვალები. ფერმკრთალია , ისეთი როგორც ნამდვილ ფრანგი უნდა იყოს , მაღალი და გამხდარი . სულაც არაა ისეთი, როგორი ბიჭებიც მომწონს. მაგრამ ..დავინახე თუ არა , რომ იტყვიან, დამატყვევა!
ინგლისური კარგად იცის. ჩემზე კარგად. ბევრად კარგადაც კი. მე საერთოდაც , საშუალოზე ცუდად ვლაპარაკობ ინგლისურად, მაგრამ, საკმარისად კარგად იმისათვის, რომ ოგიუსტენმა ჩემი გაიგოს.
…
ბალახზე ვწევართ. ასე ვოცნებობთ ხოლმე. გულაღმა მწოლიარეები, ცას მიშტერებულები.
თავის ოცნებებზე არასოდეს მიყვება, მეუბნება გაცვდებაო. ცას რომ უყურებ და ოცნებობ , ცა იმახსოვრებს და სადღაც შენი ოცნება იწერებაო.
მჯერა.

ვარსკვლავები არ არის. რომ იყოს, ოგიუსტენი მკითხავდა, ვოცოდი თუ არა , რომ წინათ ვარსკვლავებს ციური ნავიგაციისთვის იყნებედნენ. მე ვეტყოდი, რომ არა. და ის მომიყვებოდა ყველაფერს ვარსკვლავების შესახებ. მე ვერაფერს გავიგებდი, მხოლოდ იმას ვიფიქრებდი , ბედნიერებაა რომ არსებობს – მეთქი.
წამოვჯექი. მის ხელს ვიღებ და ვაკვირდები.

მიღიმის.

-მომიყევი შენს გოგოზე- ვეუბნები და ხელს თვალს არ ვაცილებ.
ცაში იყურება, თვალები უბრწყინავს.

– მაინც რა მოგიყვე? ჩვეულებრივი გოგოა. შენნაირი ჭკვიანი არაა..
მივხვდი რომ ჩემი გახარება უნდა და იმიტომ მეუბნება.
-მე რა ჭკვიანი ვარ? – მეცინება.
– ჰო, არც ისე- ისიც იცინის.
-იმასთან ერთადაც უყურებ ხოლმე ცას? -ყელში ბურთი გამეჩხირა.
– არა. ის სხვანაირია. სასწაულების არ სჯერა. მხოლოდ მიზნები აქვს. მხიარულია , სულ იცინის.. შენნაირი მტირალა კი არაა .

მეცინება და თან ტირილი მინდა. მგონია რომ უიმისოდ ვეღარ ვიოცნებებ..
-როდის მიდიხარ? – ვეკითხები , მიუხედავად იმისა რომ პასუხი ვიცი.
-ზეგ.
არ ვეუბნები არ წახვიდე-მეთქი. ვიცი რომ უნდა წავიდეს და ვეღარასოდეს ვნახავ. ნეტავ მეც “გამცვალონ” ასე, რომელიღაც ფრანგ სტუდენტში..
-ხვალ არ გნახავ. ვეუბნები და თვალები ცრემლით მევსება, მინდა ავდგე და გავიქცე..
წამოჯდა – ადამიანები ყოველთვის მიდიან- ჩუმად მეუბნება.

მერე დგება და ზემოდან დამყურებს. მეც ვდგები. არ მინდა ჩავეხუტო, მაგრამ მოდის და მეხვევა.  მე ყურები მიგუბდება და ტირილს ვიწყებ.
წავიდა.

ვუყურებ და ვგრძნობ როგორ მიაქვს თან ყველაფერი, რაც იმ სამყაროდან მქონდა მოპარული, რომელსაც ის ეკუთვნოდა.

-ოგიუსტენ !- არ ვიცი ვფიქრობ თუ ხმამაღლა ვამბობ. ალბათ ვფიქრობ, რადგან არ იხედება.
…

სასწაულები, სიყვარული, სიცოცხლე და სიკვდილი. ანუ – ჩემი ცხოვრების წიგნები.

ძალიან ბევრია წიგნი, რომელმაც რაღაც შეცვალა ჩემს ცხოვრებაში, რომელმაც შემიცვალა ფიქრები, გრძნობები და გზებიც კი. ახლა მე დავწერ იმ 10 წიგნზე, რომელმაც ყველაზე მეტად დამამახსოვრა თავი. შეიძლება წამიკითხავს მათზე გენიალურიც, მათზე დიდებულიც  , მაგრამ აქ მხოლოდ “იმ წიგნებზე დავწერ, რომლებმაც დიდი გავლენა მოახდინა ჩემზე, რომ ვერ ვივიწყებ ისეთზე.                                                 

1. ალან ფურნიე” დიდი მოლნი”.
ალან ფურნიემ მხოლოდ ერთი წიგნი დაწერა ცხოვრებაში, 26 წლის ასაკში გარდაიცვალა. თუმცა ამ ერთ წიგნში მოაქცია მთელი თავისი ცხოვრება. ოცნებებითა და იმედებით.
“დიდი მოლნი” პირველად წლების წინ წავიკითხე, 13 თუ 14 წლის ასაკში. როგორც წესი, დროთა განმავლობაში იცვლება შთაბეჭდილებები წიგნზე, მეც მეცვლება ხოლმე, ოღონდ ამ წიგნზე არა.. მე შემიძლია ვთქვა ,რომ, ეს არც ისე ცნობილი მწერლის, არც ისე ცნობილი წიგნი ისეთი ძალით შემოიჭრა ჩემში, რომ მთლიანად მოიცვა ჩემი ფიქრები, ოცნებები და მთლიანად ცხოვრება.|

ოდესმე გინახავთ სიზმარი, ისეთი, გამოფხიზლებულს თვალის გახელა რომ არ გდომებიათ, გინატრიათ, ისევ დამაძინაო..
საერთოდ ჩემი ცხოვრება უცნაურობებით არის სავსე, დამთხვევებით, შემთხვევბით,ბედისწერის მსგავსი რამეებით, უეცრად და უცნაურად ახდენილი ნატვრებით, აუხდენელი ოცნებებითაც და საერთოდ, უცნაურობებით.
ამიტომაც მჯერა სასწაულების და მე თუ მკითხავთ, ისინი იმიტომ შექმნა ღმერთმა, რომ სწორედაც უნდა მოხდეს ! და ხდება კიდეც.. რომ არ მომხდარიყო, რომ არ ყოფილიყო, ხომ არც იარსებებდა ეს სიტყვა ” სასწაული”.
ამ სასწაულებით არის სავსე “დიდი მოლნი” .

ნეტავ, სადამდე ძლებს ჩვენი ოცნებები

ნეტავ სადამდე ძლებს ჩვენი ოცნებები?
როგორ ფიქრობთ, ოცნებები ყველას საკუთარი გვაქვს თუ ჩვენი ოცნება შეიძლება სხვისიც იყოს? მე მგონია რომ ის, რასაც ოცნებას ვეძახით, მაინც ერთია. ჩვენ მასთან ერთად ვიბადებით და მერე მთელი ცხოვრება მივისწრაფვით მისკენ. ამას ან ადრე ვაცნობიერებთ , ან გვიან, მაგრამ ის ყოველთვის არის. ოცნება ადამიანის ბედისწერას ჰგავს.

პირველად , ოცნებებზე ყველაზე ბევრი მაშინ ვიფიქრე, ალან ფურნიეს “დიდი მოლნი “ რომ წავიკითხე. იქამდეც ვფიქრობდი, მაგრამ ოგიუსტენ მოლნის ოცნებების მერე, უფრო და უფრო ბევრს ვფიქრობდი.

ის უბრალო ბიჭი იყო, სულ რაღაც 17 წლის პატარა ბიჭი, თითქოს არაფრით გამორჩეული სხვებისგან, ერთი ის იყო, ძალიან დიდი ოცნებები ჰქონდა.
წიგნი ამ ოცნებებზეა, იმაზე, თუ რა ლამაზია ცხოვრება ,როცა ოცნებებს მისდევ, და ამავე დროს რა მტკივნეულია , რა ძნელია, რა ბუნდოვანია, რა საოცარია.. სიყვარულივით. მოლნიც მიყვებოდა ოცნებებს.
ეს წიგნი რომ წაიკითხოთ , თავს დავდებ, სიზმარი გაგახსენდებათ.