ღია ბარათი ცალმხრივად შეყვარებულ გოგოებს

ცალხმრივ სიყვარულზე უნდა დავწერო.
ვიღაცებმა მომწერეს, (ვიღაცებმა კი არა, საკმაოდ ახლობელმა ადამიანებმა) რატომ გიყვარს დეპრესიული პოსტების წერა, რა სიყვარული და ტირილი აგიტყდაო.
საერთოდ მგონია, რომ წერის დროს არ აქვს მნიშვნელობა რა ხდება რეალურად. თუ ტკივილზე მინდა ტკივილზე დავწერ, თუ სიხარულზე მინდა სიხარულზე. მსახიობობას გავს წერა. გადაიცვამ ნიღაბს – ანუ განწყობას და წერ.
ცალმხრივი სიყვარული მძულს. მეზიზღება.
მგონია რომ ავამდყოფობაა. ფსიქოზის რაღაც ფორმა, ანდა აკვიატებული მდგომარეობის ერთ-ერთი სიმპტომი. ყველაზე არაჯანსაღი რამ, რაც კი გრძნობა არსებობს ამ ქვეყანაზე.
მაგრამ, მაინც ხშირად ვწერ ასეთ სიყვარულზე , ანუ აუხდენელზე, ცოცხლად დამარხულზე, მტკივნეულზე, საშინელზე, მომაკვდინებელზე.
ვწერ, იმიტომ, რომ ის არსებობს. იმიტომ, რომ არსებობენ ქალები, რომლებსაც ყველაზე კარგად ესმით ანნა კარენინასი, ანნა ბოლეინის, ედითის, ცვაიგის რომანიდან “მოუთმენლობა გულისა”, ანდა უცნობის ქალის, მომაკვდინებლად მტკივნეული წერილების ავტორისა, თვითმკვლელობის განაჩენი რომ გამოუტანა თავს.
ახლა მეტი არ მახსენდება. თუმცა ლიტერატურაშიც ბევრნი არიან და ცხოვრებაშიც. უმეტესად ქალები.
რატომ ვიყვარებთ იმ კაცს, რომელსაც არ ვუყვარვართ? ან არ ვუყვარვართ საკმარისად იმისათვის, რომ ჩვენ მოგვიძღვნან სიცოცხლე.
ეს არავინ იცის.
ამას პასუხი არ აქვს. და ამ უპასუხობით კვდებიან ადამიანები.

ქალებს კაცებზე მეტად ემოციური ფსიქიკა აქვთ. უფრო მეტად მძაფრად აღიქვამენ ყველაფერს და ერთადერთის ძიებისკენ არიან მიდრეკილნი. კაცებს კი.. სხვანაირად უმუშავებთ ტვინი. კაცებს, რაც არ უნდა “კარგები” იყვნენ ისინი, მაინც შეუძლიათ სიყვარული გადაანაწილონ. სხვებსაც გაუყონ. მეტ-ნაკლებობით უყვარდეთ ქალები. ზოგი მეტად, ზოგი ნაკლებად, ზოგი ისე, ზოგი ასე.. და ასე დაუსრულებლად.
ხედავთ რამხელა შეუთავსებლობაა? რამხელა სხვაობაა, რამხელა უფსკრულია.
ვრონსკის რომ გაეგო ანასთვის, ანა აღარ შეუვარდებოდა მატარებელს.
ვრონსკის რომ გაეგო ანას ტკივილი, ხომ გადაარჩენდა. მითუმეტეს მაშინ, როცა ანას ერთადერთი გადარჩენა თავად იყო.
კაცები არ უვარდებიან მატარებელს.
ძალა არ ყოფნით საიმისოდ. არც ძალა, და არც ტკივილი.
მე რა თქმა უნდა მყვარებია ასე. ასე, ამუ უპასუხოდ. ცალხრივად. რა თქმა უნდა ამან ბევრი მასწავლა. და თან მომკლა.
და რადგან ხედავთ რომ ცოცხალი ვარ, ესეიგი ფიზიკურად გადავრჩი.
არ არსებობს წუთი, მატარებლის ბორბლებს შევხედო და ანა არ გამახსენდეს . მერე კი ჩემი ცალმხრივი საწყალი სიყვარული. მაგრამ ვერ შევეჯიბრები მას.
არც მე ვარ ანა, და არც ის არის ვრონსკი.
ამიტომაც ვზივარ ახლა და ბლოგისთვის ახალ პოსტს ვწერ.
ცალმხრივ სიყვარულზე. გაცვეთილ და გადაღეჭილ თემაზე. რომელსაც, კაცები ვერასოდეს გაიგებენ.
მე მიყვარს ტკივილზე წერა.
ეს არის ჩემი პასუხი კითხვაზე -” რა დეპრესიულ პოსტებს წერ..”
და თუ კი ამას კითხულობთ და ფიქრობთ, სამყარო დაიქცა, ფიქრობთ რომ აღარაფერს აქვს აზრი, იცოდეთ, რომ მე მესმის თქვენი. და ისიც იცოდეთ, რომ წიგნებს სწორედ თქვენნაირ (ჩვენნაირ) ქალებზე წერენ.
არაგანსაკუთრებულებზე, გარიყილებზე,
ზედმეტებზე..
იმათზე, ვინც არ აირჩიეს, ვინც ვერ დაინახეს, ვინც ვერასოდეს იცნეს.
ასეთ ქალებზე წერდა ცვაიგი. ასეთი ქალების თვალებშია სევდა ყველაზე მშვენიერი.
ასეთი იყო ანნა.
და მეც ასეთი ქალებისთვის ვწერ. დაე წაიკითხონ და იფიქრონ, აი სადღაც, ვიღაცას მათი ესმის.

ჰო.
მეც არაგანსაკუთრებული ვარ.
მეც არ ამირჩიეს.
არ შემიყვარეს.
და მე მესმის თქვენი.

რამდენი ცუდი ხდება ცხოვრებაში, არა? რამხელა ტრაგედიებით არის სავსე ეს უშველებელი ლურჯი ბურთი, დედამიწას რომ ეძახიან. რამდენს უძლებენ ადამიანები. და ჩვენ ეს გვხვდა წილად, უპასუხოდ გვიყვარდეს. ეს ან დამთავრდება ან არა. ან დავიწყებას მიეცემა , ან არა.

უნდა შევეგუოთ.

(სამაგიეროდ, ამდენი ტანჯვის საფასურად, სამოთხეში მოვხვდებით. :დ )

სიყვარულით, ანა.

შემოდგომა, თბილისი და ახალი ოცნებები

საერთოდ არ მიყვარს შემოდგომა. მიუხედავად იმისა, რომ ამ სეზონზე მოვევლინე ქვეყანას.
სხვა შემოდგომებთან შედარებით , ეს შემოდგომა რაღაცით საინტერესო გამოდგა.
დავამთავრე მაგისტრატურა და სამსახურს ვეძებ. -_-
მაქვს ახალი ოცნებები და მიზნები.
უფრო მეტს ვწერ ვიდრე ვწერდი.
ვხატავ.
ვკერავ.
პიანინოზე აღარ ვუკრავ (არ ვიცი რატომ, ალბათ მივხვდი რომ არ გამომდის)
მიყვარს სეირნობა უფრო მეტად, ვიდრე მიყვარდა.
გავხდი მობილიზებული და მოწესრიგებული, რაც აქამდე ძალიან მაკლდა.
გავხდი მშვიდი და წყნარი, გადავეჩვიე ჩხუბს.
მივხვდი, რომ შენთვის უნდა იცხოვრო, არავისზე დამოკიდებული არ იყო და აკეთო ის, რაც გსიამოვნებს!
წელს უფრო გავიზარდე.
და მალე, 11 ნოემბერს, როცა ტრადიციულად დავწერ, რომ ჩემი ბლოგი 4 წლის გახდა, და რომ კიდევ ერთი წელი გავიდა, მეცოდინება, რომ უფრო დიდი ვარ, უფრო ძლიერი, ვიდრე ერთი წლის წინ, ორი, ან კიდევ უფრო მეტი წლის წინ.
ესაა ცხოვრება. დრო გადის და სეზონები იცვლებიან. ჩვენ კი უნდა გავუძლოთ. ყველა ტკივილს, ყველა ბრძოლას, ყველა ცუდად დამთავრებულ ამბავს.
იმიტომ, რომ ესაა ცხოვრება.
მეტი არაფერი.
თქვენ კი, ბედნიერ შემოდგომას გისურვებთ !

ჩემი უცნაური არდადეგები

უცნაური გამოვიდა წელს ჩემი არდადეგები.
ნახევარი ზაფხული  ავად ვიყავი, მეორე ნახევარს კი თბილისში ვატარებ. ეს პირველად ხდება. აქამდე თბილისში არასოდეს გამიტარებია ზაფხული.
უცნაურია იმითაც, რომ ამ ყველანაირად არეულმა წელმა ძალიან შემცვალა და ამ ზაფხულმა დააგვირგვინა ეს ცვლილებები. გავიზარდე, გარდატეხა მოხდა.
უცნაურია ამ ყველაფრის მიუხედავად ჩემი კარგი განწყობა.
ასეა. უცნაურია ჩემთვის კარგი განწყობა, რადგან, ჩემი ცხოვრების ბოლო პერიოდში, თითქმის დამავიწყდა კიდეც, როგორია იყო მხიარული და ბედნიერი.
უცნაურია, რომ მხოლოდ ამ ზაფხულს მივხვდი,  ბედნიერი მაშინ იქნები, თუ შენ გადაწყვეტ ამას.
უცნაურია ჩემი ბედნიერი სიზმრებიც.
ისიც, რომ ახალ-ახალი რაღაცები აღმოვაჩინე საკუთარ თავშიც და გარშემოც.
მაგალითად ის, რომ შეიძლება ცუდად იყო, და ბედნიერად მოაჩვენო თავი შენს ირგვლივ ყველას, იმიტომ, რომ მათ არ იდარდონ. და ეს ისეთი კარგია, შენ თვითონაც კარგად ხდები.
კიდევ აღმოვაჩინე ჩემეული ‘დაფასების თეორია’. ეს მდგომარეობს იმაში, რომ გვიხაროდეს ის, რაც გვაქვს. ამას მაშინ მივხვდი, როცა ვიწექი საწოლში 39.5 გრადუსი სიცხით, პირდაპირი მნიშვნელობით გული ხელით მეჭირა, ვფიქრობდი და არ მჯეროდა, რომ იყო დრო როცა სარკესთან მაკიაჟს ვიკეთებდი და ფოტოებს ვიღებდი, რომ იყო დრო, როცა წიგნს ვკითხულობდი, ვსწავლობდი, ვწერდი..როცა ყველაფერი კარგად იყო. და მე ამას ვერ ვხვდებოდი.
ჰოდა ახლა მივხვდი. ახლა ვიცი და მინდა ყველას ვუთხრა, სათითაოდ ვუთხრა, დააფასეთ ის, რომ ხართ! რომ დადიხართ, რომ იღიმით, რომ ყოველ დილით თვალს ახელთ. იმიტომ, რომ ესაა მთავარი !
ეს მასწავლა ჩემმა უცნაურმა ზაფხულმა . მე შევიცვალე. და ამავე დროს ყველაზე უფრო ჩემი თავი ვარ ახლა .

ჩემი ცხოვრება უჩემოდ

რამდენი სიკვდილი გამოვიარე.
საკუთარსაც თუ გამოვივლიდი- არ მეგონა.

ყოფილხართ ისე ცუდად, რომ ოდნავადაც კი არ შეგპარვიათ ეჭვი იმაში, რომ ვერ გადარჩებოდით?
გითხოვიათ ღმერთისთვის, ღმერთო, ჩამოდი და მიშველეო?
…
ერთხელაც ვეღარ გაუძლებ, ვეღარ აიტან და ეცემი.
ვიღაცისთვის შეიძლება ფილტვების ანთება და მაღალი სიცხეები არაფერია. მაგრამ ჩემთვის ჩვეულებრივ, სიკვდილი იყო.
ეს რა სალაპარაკოაო ვიღაცა იტყვის. ვის არ გამოუვლიაო.
ჰოდა მეც გამოვიარე. გადავიტანე. მაგრამ, აღმოჩნდა რომ გადატანებსაც აქვს საზღვარი. რომ ზოგჯერ ვეღარ უძლებ. რომ ზოგჯერ 39.5 მხოლოდ ციფრები არ არის თერმომეტრზე , ეს უკვე პიკია. ბოლო წერტილია. შენი არსებობის, თუ არარსებობის ზღვარია.
და აი აქ გაწყდა.
მოვკვდი.
ეს ღამე გამატენებინე ღმერთო-მეთქი, ყოველ ღამე ვეხვეწებოდი. და გამათენებინა. ყველა სიცხიანი, გულამოვარდნილი და მისავათებული ღამე გამათენებინა. სამი კვირა, თუ მეტი..აღარც მახსოვს. ყველა გამათენებინა, ამატანინა. არ მიმატოვა. ვერ.
არაფერია სამი კვირა მთელი ცხოვრებისთვის, მაგრამ ყველაფერია,როცა კვდები.
…
ყველა ამ წელს გამოვლილი ტრაგედიებისა და ყველა გამოვლილი სიკვდილისთვის, ერთად მოვკვდი მაშინ.
ეს იყო სიცხის, ეიფორიის, ტირილის,სიგიჟის სამი კვირა.
როცა ვერც ვჭამდი, ვერც დავდიოდი, ვერც ვფიქრობდი. სარკეში ჩახედვაც არ მინდოდა. ვიწექი გამხდარი, უსიცოცხლო მზერით. ჩაცვენილი თვალებით. ვუყურებდი ჩემს თავს სარკეში და ვფიქრობდი, სად წავიდა ის გოგო, სად ვარ მე?
ეს იყო ცხოვრება შიშში, გაურკვევლობაში.რაღაც ისტერიის მსგავსში . 39.5 გრადუსით.
ეს იყო ცხოვრება უჩემოდ.
…
მერე მორჩა წამლები, მორჩა სასწრაფოები, მორჩა ტაჰიკარდიები და პანიკური შიში. მორჩა ექიმები, რომლებიც ერთსადა იმავეს იმეორებდნენ-” არაფერი არ გჭირს”, და არ უნდოდათ გაეგოთ, რომ შეიძლება არაფრისგანაც მოკვდეს ადამიანი.
მორჩა.. და მე მივხვდი რომ ან იქ უნდა დავბრუნებულიყავი, ან ახლიდან უნდა დავბადებულიყავი.
ჰოდა ავდექი და დავიბადე.
ჩემი თავი დავიბრუნე. ნამდვილი ჩემი თავი. ჩავებღაუჭე, გამოვათრიე . მთელი წლის დეპრესიები ჩამოვიბერტყე, მთელი ცხოვრების ტკივილები დავიფერთხე, ყველა სიკვდილი დავივიწყე. (ჩემიც).
მერე ჭამა დავიწყე, წონაში მოვიმატე, დავიწყე წერა, მუსიკის მოსმენა, მაკიაჟის კეთება. გავირუჯე, ვივარჯიშე, გავიღიმე და..
როცა სარკეში ჩავიხედე , მივხვდი, რომ წლების წინანდელი მხიარული, ბედნიერი, ძლიერი ანა ვიყავი. და ეს საკუთარი თავის დაკარგვა დროებითი იყო.
მივხვდი, რომ როგორც არ უნდა მოკვდე, ყოველთვის ადგები, თუ კი ეს გინდა!
და არავინ თქვას რომ ადამიანი როდისმე საბოლოოდ დაეცემა. ზღვარი არ არსებობს. ზღვარი შენ ხარ!
და როცა ფიქრობ რომ მორჩა, როცა ფიქრობ რომ ვეღარ ადგები, როცა ფიქრობ რომ მოკვდები, სწორედ მაშინ გეძლევა ძალა გაახილო თვალები და წამოდგე. უფრო ძლიერი, ათასჯერ ძლიერი.
დასასრული არ არსებობს. მთავარია დავაფასოთ, ის რაც გვაქვს. სანამ ცოცხლები ვართ, სანამ კარგად ვართ. ესაა მთავარი.

და ცხოვრება გავაგრძელე.

‘უნდა ადგე, ტკივილები დაიფერთხო და თავიდან დაიბადო.
რადგან, სხვა გამოსავალი, უბრალოდ არ არსებობს.’