“კატების სიყვარული სავალდებულოა “

მ დღეს ვუყურე “დისქავერის” გადაცემას სახელად- “კატების სიყვარული სავალდებულოა“(Must love cats). ეს იყო სიყვარულის უდიდესი გამოვლინება.

image

იყვნენ ადამიანები, რომლებსაც ჰქონდათ სასტუმრო კატებისთვის, თავად მიჰყავდათ უპატრონო კატები და აცხოვრებდნენ მათ სრულ კომფორტში; ვნახე ექიმი, რომელამაც თვითონ გაიღო 10 000 დოლარი და კატას გაუკეთა ფეხების პროთეზი .ამას გარდა ათობით კატა ჰყავდა გადარჩენილი უსასყიდლოდ.
ეს ყველაფერი ხდება ძალიან ბევრ ქვეყანაში:ინგლისში რიგები დგას კატის ასაყვანად, იაპონიაში საერთოდ კულტი აქვთ ამ ცხოველის ,ესპანეთსა და ევროპის ბევრ ქვეყანაში ვერც ნახავთ ქუჩაში უპატრონო კატასა და ძაღლს.

image

ეს  არ ხდება აქ.
მხოლოდ აქ გეტყვიან რომ მეტი საქმე არ გაქვს, როცა წუხარ გარეთ , სიცივეში მყოფ კატებზე და იმაზე, რომ მათ დააძინებენ და მოკლავენ.
რატომ არ გესმით, რომ კატებსა და ძაღლებზე წუხილი არ ნიშნავს რომ საქმე არ გაქვს, ეს ნიშნავს რომ უნდა დაეხმარო მათ, ვისი დახმარება შეგიძლია. შეიძლება არ გქონდეს ფული, რომ  უსახლკარო ადამიანს მისცე სახლი, უზრუნველყო ყველანაირად ,მაგრამ ხომ შეგვიძლია მათ დავეხმაროთ ისე, როგორც შეგვიძლია?  გავუნაწილოთ საჭმელი, დავეხმაროთ ცოტაოდენი ფულით?
და მითუმეტეს ყველას გვაქვს  ერთი ნაჭერი პური, რომ დავაპუროთ უპატრონო კატა და ძაღლი. ხომ გვაქვს ყუთი რომ გავუკეთოთ მათ სახლი.. ან დავდოთ ფოტო ინტერნეტში და გავაჩუქოთ მზრუნველ პატრონზე? სიკეთის თეორიაა. დაეხმარე ისე, როგორც შეგიძლია.

image

არც კი მინდა წარმოდგენა როგორი იქნებოდა დღე, ჩემი პატარა ბიჭის გარეშე.. მისი ხტუნვისა და თამაშის გარეშე, იმის გარეშე ,როგორ დარბის, როგორ მეძახის, როგორი თბილია და საყვარელი..
ასე რომ..აიყვანეთ კატები! ❤
ნუ მისცემთ საშუალებას სხვებს სიცოცხლე წაართვან ამ უსაყვარლეს არსებებს, ნუ დაუშვებთ რომ გაიყინნონ გარეთ ან შინშილით დაიხოცნონ.
თქვენი ცხოვრება სულ სხვანაირი გახდება , როცა ამ საყვარელ ცხოველს მიიყვანთ სახლში. დამიჯერეთ❤

შეხვედრა ავტობუსში

image

ოგორც კი დავინახე, მაშინვე ვიცანი. ყვითლად შეღებილი თმა, ვარდისფერი პომადა. 80 წელს გადაცილებული იქნებოდა. 13 წლის წინანდელი კადრები დამიდგა თვალწინ, როგორ იჯდა როიალთან და მუდამ ერთნაირი, მომღიმარი გამომეტყველებით უკრავდა რახმანინოვსა და ჩაიკოვსკის.
ავტობუსში ამოვიდა, ადგილი დავუთმე. უცნაურია, თითქოს მოველოდი მის ნახვასო. მის სკამთან დავდექი.
თვითონ დამასწრო და გამომელაპარაკა, რუსული აქცენტით მითხრა -მადლობაო, როგორ შეგაწუხეო..
-მე თქვენ გიცნობთ – ვუთხარი და გავუღიმე.
ღიმილით შემომხედა-იცი, მე ინგლისურს ვსწავლობ!
-ძალიან კარგია ! -გავუცინე.
-რას საქმიანობ?- მკითხა ინგლისურად.
მეც ინგლისურად ვუპასუხე რომ ტელეჟურნალატიკას ვსწავლობდი თეატრალურში.
-ოიჰ ,თეატრალური, რა კარგია!
-იცით მე საიდან გიცნობთ? როცა მეხუთე კლასში ვიყავი, 2002 წელს, თქვენ ჩვენი კონცერტმაისტერი იყავით საბალეტო სკოლაში.
-ოო, მართლა? მე ახლაც ვუკრავ , სულ ვუკრავ, აბა!? -მერე ჩაფიქრდა და თითქოს თავისთვის  გაბრაზებულმა განაგრძო- ეხლა ახალი დირექტორია, განა მოცეკვავეა, არა, სხვა. საერთოდ სხვა..მერე უცებ შემომხედა და მკითხა- Are you married ?
-არა, გათხოვილი არ ვარ-გამეცინა.
-ოიჰ, უნდა გათხოვდე!
-თქვენ? შვილები გყავთ? – ვკითხე და მაშინვე ვინანე. მე ხომ ვიცოდი რომ მარტოხელა იყო. ეს არავის უთქვამს, უბრალოდ ვიცოდი. სხვანაირად ვერ იქნებოდა.

Continue reading

მხიარული და ბედნიერი

image

იფიქრიათ ოდესმე, რომ თუ ისეთი იქნებით, როგორიც სინამდვილეში ხართ, არავინ მიგიღებთ?
ან შეგიხედავთ საკუთარი ფოტოსთვის და გქონიათ ისეთი გრძნობა, თითქოს ეს თქვენ არ ხართ?
მე კი.
ადამიანის ყველაზე დიდი უბედურება ისაა, რომ დრო ცვლის, ის კი ვერც ხვდება ამას.
ისე გადის ცხოვრება , აღარც კი გვახსოვს როდის ვიყავით ბოლოს მხიარულები და ბედნიერები, ისეთები როგორებიც ვართ, როგორებიც ვიყავით და ალბათ ვიქნებოდით კიდეც, ყველაფერი სხვანაირად რომ ყოფილიყო.
მე მახსოვს როდის ვიყავი ბოლოს მხიარული და ბედნიერი. უბრალოდ კარგ ხასიათზე კი არა, ნამდვილად მხიარული და ბედნიერი.
ადრე ამას ვერ ვამჩნევდი, მაგრამ ახლა, ვუყურებ ხოლმე ჩემს საკუთარ ფოტოს და ვფიქრობ რომ ეს მე არ ვარ.
ვფიქრობ , რომ მე სხვანაირი ვიყავი, სხვანაირად ვფიქრობდი, სხვანაირად ვოცნებობდი, სხვანაირად ბედნიერი ვიყავი. სხვანაირად კი არა, ჩემებურად.
თუ თქვენც გიფიქრიათ მსგავსი რამ, იცოდეთ რომ ეს გაზრდა არ არის. ეს დაკარგვაა.
ვფიქრობ ხოლმე. რატომ არ მიყვარდა ბავშვობაში ასე ძალიან ჩემი სოფელი. რაც ვიზრდებოდი უფრო და უფრო მიყვარდებოდა. სულ ადრე კი ,არც ჰქონდა ჩემთვის აზრი ,ზაფხულს სოფელში გავატარებდი, თბილისში თუ სადმე სხვაგან. ეს მიჯაჭვულობა ამ პატარა და ცარიელი ქალაქის მიმართ მას შემდეგ დაიწყო, რაც გავიზარდე. როცა იქ ვარ, ჩემს ეზოში, უბრალოდ კედებით, მაისურით და ჯინსის შორტით, ცხენის კუდად შეკრული თმით და ყოველგვარი მაკიაჟის გარეშე, როცა არც ვფიქრობ როგორ გამოვიყურები, სწორედ მაშინ მგონია რომ ისევ ის ანა ვარ.. კიდევ მაშინ ვხედავ ჩემს თავს, როცა აქ ვარ, ჩემს ბლოგზე. როცა დღიურს ვწერ..
ეს ალბათ ის არის, რაზეც ყველა ვფიქრობთ, როცა მარტოები ვრჩებით..
გახსოვთ, როდის იყავით ბოლოს მხიარულები და ბედნიერები?

“თუ კი ერთხელ გაიზრდები, ვერასოდეს დაბრუნდები უკან !”

tumblr_n5k21cNqHm1sbnhoho1_500
“თუ კი შენ ერთხელ გაიზრდები, ვეღარასოდეს დაბრუნდები უკან! ”
პიტერ პენმა ეს ყველაზე უკეთ იცოდა, ამიტომაც დარჩა სამუდამოდ ბავშვობაში.
და ეს ბავშვობა რა ცოტაა, რა შეუმჩევლად გადის აქ, ჩვენთან.
რა მალე აღმოვაჩენთ ხოლმე რომ გავიზარდეთ, რომ დიდები ვართ, დიდების სამყაროში აღმოვჩნდით, იქ სადაც ყველაფერს წინასწარ გეგმავენ, იქ სადაც იბრძვიან, იქ სადაც იტყუებიან, სადაც ოცნებებს ივიწყებენ, სადაც წვიმაში აღარ დარბიან, სადაც ხეზე ასვლა , ფეხბურთის თამაში, სახლში ფანჯრიდან გადასვლა , მეზობლის ტყემლის მოპარვა,
მწვერვალებიდან ციგით დაშვება, ბებიის გაბრაზება და სხვა ყველაფერი კარგი, სირცხვილად ითვლება.
სადაც არ შეიძლება დაგეზაროს, არ შეიძლება გადაიფიქრო, არ შეიძლება თქვა , რომ რასაც გინდა იმას გააკეთებ! სადაც დიდი ხანია დაავიწყდათ როგორია, იყო უდარდელი.
დიდების სამყაროში ხომ სისულელეა, სასწაულების გჯეროდეს.
თუმცა, მათ დიდი ხანია აღარ უნახავთ სასწაულები, თავგადასავლებიც აღარ ახსოვთ.. არ ახსოვთ ის მოგზაურობები, მეკობრეებით სავსე დიდი გემები, არ ახსოვთ სასახლეები, მარმარილოს კიბეებით, კაბებშრიალა სეფექალებითა და ლურჯფრაკიანი კარისკაცებით, წითელი სამხრეები რომ ამშვენებდათ.. არც ხმლების შეჯახების და მარაოების დავარდნის ხმა ესმით..
ვერც გაიგებენ, ეს ხომ ბავშვობაში ხდება.. რომელიც როგორიც არ უნდა იყოს, მაინც სავსეა დიდი თავგადასავლის მოლოდინით.
..და ნეტავ რა იქნებოდა ყველანი ბავშვებად რომ დავრჩენილიყავით..
რა იქნებოდა, აღარ მეძახდნენ სახლიდან, როცა გარაჟის სახურავზე, თხილის მოსაპარად დავრბივარ..
რა იქნებოდა ,ჩემს გარშემო არავის სჭირდებოდეს ხვეწნა იმის გამო, რომ დამალობაანა ითამაშოს..
რა იქნებოდა, ისევ გვჯეროდეს. რომ ქუჩის ბოლოს მიტოვებული სახლი, მოჩვენებებით და მთელი საიდუმლოებებით არის სავსე.
ვინ იცის, როგორ ელოდებიან დიდებს ტომ სოიერი და ჰეკი ფინი. მათ კი ათასში ერთხელაც კი არ ახსენდებათ..
ალბათ ეს ცხოვრების ბრალია.
და ნეტავ რა უნდა ვქნათ ჩვენ..
“თუ კი გაზრდა ნიშნავს, რომ ვეღარასოდეს ავალ ხეზე, მაშინ მე არასოდეს, არასოდეს გავიზრდები!” -პიტერ პენი

Just wanna go anywhere

8971018
ინდა ჩავალაგო ზურგჩანთაში მხოლოდ ის ნივთები რაც ჩაეტევა, ჩავიცვა ლურჯი ჯინსი და ჩემი საყვარელი ვარდისფერი კედები.
და წავიდე.
იქ წავიდე, სადაც არასოდეს ვყოფილვარ, ვიარო დაუსრულებლად..ავტობუსით, ფეხით, თვითმფრინავით, ველოსიპედით, სკუტერით..
იმდენი ვიარო, სანამ ისე არ დავიღლები, რომ უცხო ქალაქის ავტოსადგურზე დავიძინო და ბილეთების გამყიდველი ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდეს.
მინდა ვიარო სიცხეში, სიცივეში, წვიმაში, ტყეში, ავტოსტრადაზე, მიტოვებულ დასახლებებში.. ვიარო და ვნახო ის ყველაფერი, რაც არასოდეს მინახავს.
ვიპოვო ყველა ის თავგადასავალი, რაც მხოლოდ ჩემს გონებაში არსებობს, გავიგო საიდუმლოებები, გავაკეთო
აღმოჩენები, ვნახო ის ადგილები, მხოლოდ სიზმრებში რომ ვხედავდი..
მინდა ჩავიცვა ლურჯი ჯინსი, ჩემი საყვარელი ვარდისფერი კედები, და წავიდე.

დილის 9-დან საღამოს 9-მდე , ანუ -სად წავიდა ჩვენი ოცნებები?

lost_dreams

დამიანები 6 – დან 25 წლამდე სწავლობენ, 65 წლამდე მუშაობენ.
მუშაობენ ყოველდღე, დილის 9- დან საღამოს 9- მდე. დადიან. გამუდმებით დადიან.. სწავლობენ, ასწვალიან, ბეჭდავენ, ბრძოლობენ, სიტყვით გამოდიან, დაარბენინებენ ქაღალდებს..ზოგჯერ დაწინაურდებიან, ზოგჯერ ჩამოქვეითდებიან, მაგრამ ისინი მუშაობენ, მუშაობენ გამუდმებით. თითქოს მოვალეობააო, თითქოს ვინმე აიძულებთო. ეჩვევიან ყოველთვიურ სტაბილურ შემოსავალს და ფიქრობენ რომ ესაა ცხოვრება..
სხვები მათზე ამბობენ რომ “ცხოვრება აიწყეს”. ისინიც ფიქრობენ რომ ეს ასეა.
მაგრამ ზოგჯერ , უფრო კი ღამით, დაძინებისას, სხვანაირად ფიქრობენ..
ისინი მუშაობენ ყოველდღე, დილის 9 -დან საღამოს 9- მდე. და აღარ რჩებათ დრო ცხოვრებისთვის.
როდის უნდა იცხოვრონ, როცა არასოდეს სცალიათ, როდის უნდა იოცნებონ, როდის უნდა გაათენონ ღამეები , როდის უნდა დაუკრან პიანინოზე ღამის 2 საათზე,
როდის უნდა დახატონ განთიადი, როდის უნდა ითამაშონ, იმღერონ.. როდის უნდა მიატოვონ ყველაფერი..როცა დილიდან საღამომდე მუშაობენ?
რა იქნა ის ოცნებები ? ბავშვობაში სიზმრად ნანახი თავგადასავლები? მათ საძებნელად რატომ არ მიდიხართ? რატომ არ მიდიხართ ცხრა მთასა და ცხრა ზღვას იქით?
რამდენი ხანია მშობლიური სოფელი არ გინახავთ?
საქმეში ჩარგულებს, ხმაურიანი ქალაქის ქუჩებით გაბრუებულებს, რამდენი ხანია თქვენი ბავშვობის ქუჩა არ გინახავთ?
მაგრამ ამ განათებულ, დიდ ქალაქში, ხომ ასე ძნელია გაიხსენო ის პატარა, ასფალტაყრილი ქუჩა, რომელიც მთელ თქვენს ოცნებებს იტევდა..

გგონიათ თქვენი ბრალია? არა, ეს ცხოვრების ბრალია. ჩვენ არ ვართ ისეთი ძლიერები რომ ჩვენი თავი არ დავკარგოთ. რომ ჩვენი ოცნებები არ დავკარგოთ. უკვე არაფრისმთქმელი სიტყვაა ეს “ოცნებები”, მაგრამ ისინი ყველაზე ძვირფასები იყვნენ ერთ დროს თქვენთვის. სად არიან ის თავგადასავლები, რომლებიც საყვარელი წიგნის ფურცლებიდან მოიპარეთ და სასწაულებად დაიჯერეთ?
მერე კი ცხოვრება იწყება. ვმუშაობთ, რომ ვიცხოვროთ.
ჩვენ დავდივართ სამსახურში დილის 9- დან საღამოს 9- მდე. ასე გარბის მთელი ცხოვრება.. და მერე გვიკვირს, სად წავიდა ჩვენი ოცნებები.

ლამაზი ქალები

ილამაზე ალბათ ყველაფერია ერთად. ყველა სიკეთე ერთად თავმოყრილი. აბა რა ფასი აქვს გარეგნულ მშვენიერებას, სიკეთის გარეშე, სათნოების გარეშე, სიმშვიდის გარეშე, პატიოსნების გარეშე.. არავითარი.
სილამაზე უფრო საჩუქარს გავს, რომელთან ერთადაც მეტი სიძნელე ხვდებათ ხოლმე წილად.
ყოველთვის მიკვირდა, რატომ აქვთ ლამაზ ქალებს აფორიაქებული ცხოვრება მეთქი. რაც უფრო ლამაზი ხარ, ხომ უფრო ბედნიერიც უნდა იყომეთქი.

ისიც მიკვირდა ჭორები უმეტესად ლამაზ ქალებზე რატომ ითხზვებოდა.. ალბათ უფრო საინტერესოა მათზე ლაპარაკი.
რატომ უკვირდათ ყოველთვის ლამაზი ქალის სიყვარული, ლამაზი ქალის ბედნიერება, ანდა უბედურება.. რატომ არის სალაპარაკო ის..
ან იქნებ არც არის, და უბრალოდ ასეთია ცხოვრება.
საკვირველია. მათ, ლამაზ ქალებს, ხომ ყველა ეტრფის, მათ ხატავენ ტილოზე, მათ უძღვნიან ლექსებს, მათ სახეს თლიან ქვაზე, ის უნდათ რომ უკვდავყონ ..და ყველაზე მეტს მაინც მათ კიცხავენ, მათზე ჭორაობენ, მათ ტოვებენ..მათ შეცდომებზე იცინიან, მათ ამადლიან ამ სილამაზეს.
ალბათ მაინც ჯილდოა.. ყველაფრის მიუხედავად. დოდო ჭიჭინაძე

ნეტავ, სადამდე ძლებს ჩვენი ოცნებები

ეტავ სადამდე ძლებს ჩვენი ოცნებები?
ოგორ ფიქრობთ, ოცნებები ყველას საკუთარი გვაქვს თუ ჩვენი ოცნება შეიძლება სხვისიც იყოს? მე მგონია რომ ის, რასაც ოცნებას ვეძახით, მაინც ერთია. ჩვენ მასთან ერთად ვიბადებით და მერე მთელი ცხოვრება მივისწრაფვით მისკენ. ამას ან ადრე ვაცნობიერებთ , ან გვიან, მაგრამ ის ყოველთვის არის. ოცნება ადამიანის ბედისწერას ჰგავს.

36536968135985105527
ირველად , ოცნებებზე ყველაზე ბევრი მაშინ ვიფიქრე, ალან ფურნიეს “დიდი მოლნი “ რომ წავიკითხე. იქამდეც ვფიქრობდი, მაგრამ ოგიუსტენ მოლნის ოცნებების მერე, უფრო და უფრო ბევრს ვფიქრობდი.

ის უბრალო ბიჭი იყო, სულ რაღაც 17 წლის პატარა ბიჭი, თითქოს არაფრით გამორჩეული სხვებისგან, ერთი ის იყო, ძალიან დიდი ოცნებები ჰქონდა.
იგნი ამ ოცნებებზეა, იმაზე, თუ რა ლამაზია ცხოვრება ,როცა ოცნებებს მისდევ, და ამავე დროს რა მტკივნეულია , რა ძნელია, რა ბუნდოვანია, რა საოცარია.. სიყვარულივით. მოლნიც მიყვებოდა ოცნებებს.
ს წიგნი რომ წაიკითხოთ , თავს დავდებ, სიზმარი გაგახსენდებათ.

Continue reading

შთაბეჭდილებები

არშან, ამ დროს ,ცხოვრება ძალიან განსხვავებული იყო .
თითქოს არაფერი შცვლილა, მაგრამ მაინც, ადრე  სხვანაირად იყო. ბედნიერად.  ცხოვრება ყოველთვის ცვლის ყველაფერს, ეს შეიძლება ზედმეტად სევდიანია. შეიძლება არა.
ეს არც კარგია არც ცუდი. უბრალოდ ასეა.

Image
რ იქნებოდა მოგონება, დასასრული რომ არ ყოფილიყო. დასასრული იმ მომენტის, იმ წუთის, რასაც დღეს მოგონება ჰქვია.
იცით როგორ მოგონებებზე ვამბობ? დიდ ამბავზე კი არა, ან ისტორიაზე, რომელსაც რაიმე მნიშვნელოვანი შინაარსი გააჩნია.. არა, მე ვამბობ შთაბეჭდილებებზე. სხვისთვის უმნიშვნელოზე, შეიძლება ზედმეტად უმნიშვნელოზეც კი მოსაყოლად. მაგრამ ისეთ მოგონებებზე, მთელ დღეებს, მთელ წელს და ზოგჯერ ცხოვრებასაც  რომ ცვლის. ამას სხვები ვერ ამჩნევენ, თორემ ნამდვილად ცვლის.
ერე, დროის გასვლის შემდეგ, ჩვენ ვიხსენებთ რა კარგი იყო მაშინ, იმ დროს. და ვამბობთ რომ ცხოვრება გაცილებით ლამაზი იყო, სხვანაირი.  ვიცით, მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა, მაგრამ მაშინ ,მაინც სხვანაირი იყო ეს ცხოვრება.
Continue reading

მოუთმენლობა გულისა

ოუთმენლობა გულისა. ძალიან დიდი ტკივილით, დიდი მოლოდინით , დიდი სინანულით და მოუთმენლობით, უსაშველო მოუთმენლობით სავსე ამბავი.
25 წლის ლეიტენანტი ტონი ჰოფმილერი, ჯანმრთელი, ლამაზი, სიცოცხლით სავსე. 17 წლის ედით კეკეშფალვა , კეთილშობილი წარმოშობის, დავრდომილი და უიმედო.

”ჯანმრთელებმა, ძლიერებმა, ამაყებმა, მხიარულებმა , არ იციან სიყვარული- ან კი რაში სჭირდებათ იგი? სიყვარულს ისინი ქედმაღლურად და გულგრილად იღებენ, როგორც დამსახურებულ თაყვანისცემას, თითქოს სხვებს ევალებოდეთ მათი ტრფიალი . მათთვის სხვისი გრძნობა, თუნდაც ის სხვა მთელ თავის მეობას აქსოვდეს შიგ, უბრალო დანამატი, თმაში გარჭობილი სამკაულია, მკლავზე წამოცმული სამაჯურია და არა მთელი ცხოვრების აზრი და ბედნიერება.”

Stefan Zweig

შტეფან ცვაიგი

ველაფერი კი ასე დაიწყო:

აჩახჩახებული დარბაზი, ორკესტრი, მოცეკვავე წყვილები..და ამ დროს,

Continue reading