დღიური რომ მქონდეს ასე დავწერდი :
ზამთრის ბოლო დღეა.
სამყარო სავსეა ომით, სიკვდილით, შიშით, ბოროტებით.
ეს ჩვენი 80 წელი, რაც ამ დიდ ცისფერ ბურთზე უნდა გავატაროთ, არ არის ბედნიერებითვის მონიჭებული.
ბედნიერება ხომ ილუზიაა.
და ჩვენ ძალიან პატარები და ძალიან მარტოსულები ვართ ამისათვის.
ჩემნაირებისთვის ტრაგედია ცხოვრებაა.
იმათ იკითხონ, ვისაც აქ რამე დარჩენია.
“სიკვდილი მე არ დავიჩემე, სიკვდილმა თვითონ დამიჩემაო” – ერთი ბიჭი ამბობდა.
ხოდა- მეც არ დამიჩემებია სევდა.
სევდამ დამიჩემა თვითონ!
ქვეყანა თავზე გვენგრევა და არ მეშინია.
იმიტომ კი არა , რომ “მაინც ყველანი დავიხოცებით” ადრე თუ გვიან და მსგავსი სისულელეები.. არა. ამიტომ არა.
არ მეშინია ისე, უბრალოდ. მეც კი არ ვიცი რატომ.
…
თებერვლის ბოლოსავით უაზრო და ნაცრისფერია ყველაფერი.
მხოლოდ პოეზია გადაგვარჩენს.
მხოლოდ პოეზია გვიშველის.
და სიტყვები..
“ყვითელი ფოთლები,
თან მიაქვს
ქარს..”
-რაღაც ასეთი.
სხვა ყველაფერი სისულელეა.
ანას დღიურები 