მხიარული და ბედნიერი

გიფიქრიათ ოდესმე, რომ თუ ისეთი იქნებით, როგორიც სინამდვილეში ხართ, არავინ მიგიღებთ?
ან შეგიხედავთ საკუთარი ფოტოსთვის და გქონიათ ისეთი გრძნობა, თითქოს ეს თქვენ არ ხართ?
მე კი.
ადამიანის ყველაზე დიდი უბედურება ისაა, რომ დრო ცვლის, ის კი ვერც ხვდება ამას.
ისე გადის ცხოვრება , აღარც კი გვახსოვს როდის ვიყავით ბოლოს მხიარულები და ბედნიერები, ისეთები როგორებიც ვართ, როგორებიც ვიყავით და ალბათ ვიქნებოდით კიდეც, ყველაფერი სხვანაირად რომ ყოფილიყო.
მე მახსოვს როდის ვიყავი ბოლოს მხიარული და ბედნიერი. უბრალოდ კარგ ხასიათზე კი არა, ნამდვილად მხიარული და ბედნიერი.
ადრე ამას ვერ ვამჩნევდი, მაგრამ ახლა, ვუყურებ ხოლმე ჩემს საკუთარ ფოტოს და ვფიქრობ რომ ეს მე არ ვარ.
ვფიქრობ , რომ მე სხვანაირი ვიყავი, სხვანაირად ვფიქრობდი, სხვანაირად ვოცნებობდი, სხვანაირად ბედნიერი ვიყავი. სხვანაირად კი არა, ჩემებურად.
თუ თქვენც გიფიქრიათ მსგავსი რამ, იცოდეთ რომ ეს გაზრდა არ არის. ეს დაკარგვაა.
ვფიქრობ ხოლმე. რატომ არ მიყვარდა ბავშვობაში ასე ძალიან ჩემი სოფელი. რაც ვიზრდებოდი უფრო და უფრო მიყვარდებოდა. სულ ადრე კი ,არც ჰქონდა ჩემთვის აზრი ,ზაფხულს სოფელში გავატარებდი, თბილისში თუ სადმე სხვაგან. ეს მიჯაჭვულობა ამ პატარა და ცარიელი ქალაქის მიმართ მას შემდეგ დაიწყო, რაც გავიზარდე. როცა იქ ვარ, ჩემს ეზოში, უბრალოდ კედებით, მაისურით და ჯინსის შორტით, ცხენის კუდად შეკრული თმით და ყოველგვარი მაკიაჟის გარეშე, როცა არც ვფიქრობ როგორ გამოვიყურები, სწორედ მაშინ მგონია რომ ისევ ის ანა ვარ.. კიდევ მაშინ ვხედავ ჩემს თავს, როცა აქ ვარ, ჩემს ბლოგზე. როცა დღიურს ვწერ..
ეს ალბათ ის არის, რაზეც ყველა ვფიქრობთ, როცა მარტოები ვრჩებით..
გახსოვთ, როდის იყავით ბოლოს მხიარულები და ბედნიერები?